Yalnızlık Sensizliktir, Adem Özbay

Yalnızlık sensizliktir. Sensizlik derin bir suskunluktur. Yıldızları susmasıdır, kuşların susması, kalbin susmasıdır. Sanma ki sen yokken kalbim bir işe yaradı, ne yağmur yağdı, ne şarkılar söylendi. Sen yokken burası bir elem bir hasret bir ıstırap diyarı Sensizliği yazamaz hiçbir sözlük, söyleyemez hiçbir dudak, anlayamaz hiçbir kalp. Neredesin, hangi iklimdesin? Hangi rüzgârlarda uçuşuyor saçların, hangi denizlerde ıslanıyor ayakların? Hangi yollar sana çıkıyor? Sen, yalnızlığımın ikiz kardeşi Ey hasretim ey kalp yangınlarım. Ardım sıra toprağa karışan gözyaşlarım. İçimde yanıp tutuşan gönül ormanlarım. Kuruyup çöle dönmüş göz pınarlarım. Söyleyemeyen dillerim, susamayan hıçkırıklarım, takati kalmamış halim Ya gel yalnızlığımı alıp götür burulardan, ya da gel beni al götür buralardan. Sensizlik yalnızlık, yalnızlık sensizlik Sensizlik, sensizlik, sensizlik